شهری که خدا آن را آزاد کرد/

انقلاب اسلامی ایران دستاوردی بود که مردم بزرگترین نقش را در پیروزی آن داشتند. پس از پیروزی؛ انقلاب اسلامی ایران شاهد روز‌های سختی نظیر غائله‌های ضد انقلاب و حمله رژیم بعثی عراق بود، روز‌هایی که هم ناکامی و هم موفقیت‌ به همراه داشته، در حالی که موفقیت‌های آن بسیار بیشتر از ناکامی‌ها بوده، اما این موفقیت‌ها در برخی مواقع غم‌هایی نیز  به همراه خود داشت.

قصه پر غصه خرمشهر از کجا شروع شد

در روز ۴ آبان ۱۳۵۹ شهرستان خرمشهر در استان خوزستان پس از بیش از یک ماه مقاومت رزمندگان ایرانی و نیروهای محلی، به اشغال کامل ارتش بعثی عراق درآمد. نیمه شب سوم آبان بود که نیروهای ارتش بعثی با سازماندهی و تجهیز لشکرهای مستقر در جبهه خرمشهر و همچنین فراخوان نیروهای تازه‏‌نفس به این جبهه، هجومی وسیع و گسترده را به شهر آغاز کردند و پس از جنگی نابرابر، وارد خیابان‏‌های خرمشهر شدند. رزمندگان و مردم شهر در اطراف پل خرمشهر که حالا به نام خونین‌شهر شناخته می‌شد، تلاش بسیاری کردند تا از پیشروی نیروهای صدام جلوگیری کنند، اما سرانجام در غروب چهارم آبان، غرب خرمشهر به دست دشمن افتاد و تراژدی تلخ خونین‌شهر رقم خورد.

روزنامه کیهان فردای آن روز در گزارشی از منطقه نوشت: «آخرین گزارش‌های رسیده از جبهه جنوب حاکیست که اوضاع جنگ در خونین‌شهر بحرانی است و رزمندگان دلیر در این شهر در برابر تجاوز دشمن سرسختانه پایداری می‌کنند.

هر چند خرمشهر در چهارم آبان ۵۹ سقوط کرد و دشمن بعثی، در ادامه تجاوزات خود، علاوه بر غارت کامل شهر، حتی به منازل خرمشهر رحم نکرد و برخی از آن‌ها را با ۳۰۰ تن تی.‌ان.‌تی به طور کلی تخریب کرد اما مقاومت مردم و رزمندگان تا ۲۰ ماه بعد ادامه یافت.

خبرهای خوبی که همه منتظر شنیدن آن بودند

روز سوم خرداد سال ۶۱ یکی از روز‌های سخت، اما شاد برای مردم ایران است، روزی که خرمشهر اشغال شده توسط عراق با رشادت نیرو‌های سپاه  پاسداران، ارتش و بسیج به آغوش میهن بازگشت و یکی از وعده‌های خداوند توسط رزمندگان اسلام محقق شد که علاوه بر مردم خرمشهر در سراسر کشور موجب خوشحالی شد.

ایرانی‌ها که در طول جنگ 8 ساله با عراق همیشه خبرها را دنبال می‌کردند، این بار منتظر شنیدن خبر‌های خوب بودند تا پایان عملیات بیت‌المقدس با موفقیت اعلام شود و در پایان هم انتظارها به سر آمد و خبر آزادسازی خرمشهر از رسانه ملی پخش شد که موجب برپایی شور و حالی وصف‌ناشدنی در کشور گشت؛ به نحوی که غم و اندوه‌ تا مدتی جای خود را به شادی و نشاط داد.